NOKTA NOKTAM
Dün, bir dosttan uzun bir mektup aldım,
Beni anlatmış sana,
Ve sen ona, ve sen ona,
Unuttum artık onu demişsin,
Hem bu sözü gülerek,
Öbür türlü böbürlenerek söylemişsin,
Unutamazsın nokta noktam,
Unutamam, unutamazsın
Çünkü; insan unutmak için önce unutulmak gerek,
Oysa ki sen, oysa ki sen bende esen hala o eski kavak yelisin,
Unutamazsın,
Kan değil tüküremezsin,
Ruj değil silemezsin,
Dişi dudaklarına dişimle yazdığım
İki heceli şair adamı unutamazsın…

UNUTAMAZSIN, UNUTAMAZSIN
O MAVİ GÜLÜŞLERİMİZİ NOKTA NOKTAM…
UNUTAMAZSIN, UNUTAMAZSIN
O YEMYEŞİL DÜŞLERİMİZİ NOKTA NOKTAM…

Biz seninle bir kabukta doğmuş,
İki badem içi gibiyiz…
Baharsın kokacaksın,
Güneşsin yakacaksın,
Sabah yatağım kadar rüya dolu,
Sabah yatağım kadar sımsıcaksın,
Unutamazsın nokta noktam…
Unutamam, unutmazsın…
Şimdilik bu kadar,
Gelecek mektupta daha diyeceklerim var.
Üzülme sakın, darılma bana,
İstanbul’un bu sisli ufuklarından,
Binlerce sevgi, binlerce selam sana,
Dedim ya unutamazsın Nokta Noktam…
unutamam, unutmazsın…

UNUTAMAZSIN, UNUTMAZSIN
O MAVİ GÜLÜŞLERİMİZİ NOKTA NOKTAM…
UNUTAMAZSIN, UNUTAMAZSIN
O YEMYEŞİL DÜŞLERİMİZİ NOKTA NOKTAM…
UNUTAMAZSIN, UNUTAMAZSIN
O MUTLU GÜNLERİMİZİ NOKTA NOKTAM…
UNUTAMAZSIN, UNUTAMAZSIN
O ESKİ GÜNLERİMİZİ NOKTA NOKTAM!…
bedirhan gökçe